Ἡ παραβολὴ τοῦ Δένδρου
Ἐν τῇ μυητικῇ προβάσει συγκεκριμένου περιστυλιακοῦ βαθμοῦ τοῦ Σκωτικοῦ Τύπου, ὁ πρόεδρος τοῦ ἐργαστηρίου παρομοιάζει τὴν τεκτονικὴν ἀνέλιξιν ὡς ἕνα δένδρον εἰς τὸ ὁποῖον καλεῖται ὁ Τέκτων ἐν γένει νὰ ἀναρριχηθῇ ἰδίαις δυνάμεσιν, ἀφοῦ σταθεροποιήσῃ τὴν θέσιν του εἰς κάθε κλάδον τῆς ἀναρριχήσεως.Ὡς «σταθεροποίησις» τεκτονικῶς νοεῖται ἡ ἐμπέδωσις τοῦ περιεχομένου ἑκάστου κλάδου – βαθμοῦ, ἡ παραγωγὴ πνευματικοῦ προϊόντος ἐφ᾿ ἑνὸς (καὶ ἐξ ἑνὸς) ἑκάστου τῶν κλάδων – βαθμῶν, ἡ ἱκανὴ συμμετοχὴ του εἰς τὰς διοικητικὰς ἀνάγκας τοῦ ὑπηρετοῦντος τὸν βαθμὸν ἐργαστηρίου.Ἡ παραβολὴ τοῦ δένδρου εἶναι ἄκρως καὶ πολλαπλῶς σημαίνουσα, ὑπενθυμίζουσα τραγικῶς αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ὁποῖον ΔΕΝ κάμνομεν, δι᾿ αὐτὸ καὶ παρακμάζομεν.Ἀπό δένδρα ὅλοι γνωρίζομεν, εἴτε ἔχομεν ἀναρριχηθῇ κάποτε εἰς αὐτά, εἴτε ὄχι!Τὸ δένδρον τοῦ τέκτονος ΔΕΝ εἶναι ἀτομικόν. Ὁ Τεκτονισμὸς ΔΕΝ εἶναι ἕνα δάσος, ἔνθα ἕκαστος τέκτων ἐπιλέγει τὸ δένδρον του καὶ ἀρχίζει τὴν ἀναρρίχησιν.
Ὁ Τεκτονισμὸς εἶναι ΕΝΑ δένδρον, κοινὸν δι᾿ ὅλους μας.Τεράστιον, βαθύρριζον, ἀρχέτυπον, ὑψικάρηνον, κραταιόν, ἔνδοξον, πολύκλωνον, ἀμφιλαφές, βαθύσκιον, καρποφόρον, μὲ τὸν ΝΟΜΙΖΟΜΕΝΟΝ καρπὸν τῆς Ὑπερτάτης Γνώσεως εἰς τὴν κορυφὴν του.Ἡ βάσις τοῦ κορμοῦ του ἐσχεδιάσθη ὑπὸ τῶν διαχρονικῶν Μεγάλων Ἐργατῶν τῆς καθόλου ἠθικοπνευματικῆς ἐξελίξεως τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου στιβαρωτάτη, μὲ κλώνους ἐπίσης στιβαρούς δυναμένους νὰ βαστάξουν χιλιάδας ἀναρριχωμένων τεκτόνων. Οἱ κλῶνοι αὐτοὶ λέγονται βαθμοὶ καὶ ἀξιώματα. Οἱ καρποὶ τῶν κλώνων αὐτῶν εἶναι πάμπολλοι καὶ γλυκεῖς, πλὴν ὅμως οἱ πλεῖστοι ἐκ τῶν ἀναρριχωμένων τεκτόνων, φρονοῦν ὅτι οἱ καρποὶ τῶν ὑπερκειμένων κλώνων εἶναι καλυτέρας ποιότητος καὶ γλυκυτέρας γεύσεως.Δυστυχῶς τὰ φυλλώματα τοῦ δένδρου κρύπτουν τὰ πρόσωπα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνέλθῃ εἰς τοὺς ὑπερκειμένους κλώνους. Καὶ ἐκεῖνοι ἐπίσης περιφρονοῦν τοὺς καρποὺς τοῦ κλάδου των, ἀναζητοῦντες τοὺς καρποὺς τῶν …ὑπερκειμένων κλάδων, δαπανῶντες τὴν ζωτικότητά των εἰς τὴν προσπάθειαν ταύτην.Κάποιοι ἔχουν βρῇ τρόπους ταχείας ἀναρριχήσεως. Δυστυχεῖς! Παραμένουν νηστικοί, προσδοκῶντες τὸν καρπὸν τῆς κορυφῆς. Δὲν κατανοοῦν ὅτι ἕνα δένδρον παράγει τούς ἰδίους καρπούς εἰς ἅπαντας τούς κλώνους του.Ἀφήνουν τούς καρπούς τοῦ κάθε κλώνου ἀτρυγήτους, καὶ τραντάζουν τὸ πανάρχαιον δένδρον μὲ τὰ ποδοβολητὰ των, τὰ τραβήγματα καὶ τὴν ἀταξίαν πού προκαλεῖται ὑπ᾿ αὐτῶν καὶ ἐκ μέρους ἄλλων «ὑπερκειμένων» τεκτόνων, οἱ ὁποῖοι τούς σύρουν βιαίως καὶ ἀκαίρως πρὸς τὰ ἄνω. Ἐκ τῶν τρανταγμάτων οἱ καρποί πίπτουν. Συχνάκις ἀμύητοί τινες σπεύδουν καὶ τούς τρώγουν ἐκ τοῦ ἐδάφους.Βλέπουν οἱ ἀμύητοι τὸν ὀρυμαγδὸν τῶν ὑψηλοτέρων κλώνων τοῦ δένδρου καὶ ἀποροῦν! Ὅλα τὰ δένδρα, τὸ γνωρίζει καὶ ὁ πλέον ἀνίδεος, ὅταν συγκεντρώσουν πολύν κόσμον εἰς τὴν κορυφὴν των, ἀρχίζουν νὰ κλονίζωνται τόσον γελοιωδῶς, ὅσον καὶ ἐπικινδύνως. Τὸ γνωρίζουν καὶ οἱ δενδροπίθηκοι τῆς ζούγκλας τοῦ Ἀμαζονίου! Ὅταν σπεύδουν ἀναρριχώμενοι νὰ καταφύγουν εἰς τὴν ἀσφάλειαν ἑνὸς δένδρου, οὐδέποτε οὗτοι συσσωρεύονται εἰς τὴν κορυφήν…
Φοβοῦμαι ὅτι αὐτὸ διαφεύγει μᾶλλον τῆς προσοχῆς πολλῶν ἐξ ἡμῶν, τῶν …«μεμυημένων», πρὸς βλάβην φυσικὰ τοῦ κοινοῦ μας δένδρου!
Σωτ. Στ. Παπαβασιλείου.
Ἐργολήπτης δομικῶν ἔργων καὶ λοιπῶν συναφῶν ἐργασιῶν.
